Praca z tekstem w architekturze Text Layout Framework (TLF)

Uwaga: (Dotyczy tylko programu Animate) Architektura TLF (Text Layout Framework) została wycofana i jej funkcje nie są dostępne w programie Animate. Jeśli plik FLA zawierający tekst TLF (zapisany przy użyciu starszej wersji programu Animate) zostanie otwarty w programie Animate, tekst TLF zostanie przekonwertowany na tekst klasyczny. 

Począwszy od wersji Flash Professional CS5 w plikach FLA można umieszczać tekst obsługiwany przez nowy mechanizm tekstowy, tzw. architekturę Text Layout Framework (TLF). Architektura TLF obsługuje szerszą gamę funkcji formatowania i umożliwia precyzyjne sterowanie atrybutami tekstu. Mechanizm TLF zapewnia szerszą kontrolę nad tekstem niż poprzednio używany mechanizm, obecnie nazywany mechanizmem tekstu klasycznego.

Mechanizm tekstu TLF oferuje następujące udoskonalenia w stosunku do tekstu klasycznego;

• Typografia o jakości drukarskiej.

• Dodatkowe style znaków, w tym interlinię, ligatury, kolory podświetlenia, podkreślenie, przekreślenie, wielkość liter i cyfr oraz inne style.

• Dodatkowe style akapitów, w tym obsługa wielu kolumn z regulacją odstępu między łamami, opcje justowania ostatniego wiersza, marginesy, wcięcia, odstępy między akapitami i marginesy kontenerów.

• Sterowanie dodatkowymi atrybutami tekstu azjatyckiego, w tym Tate Chu Yoko, Mojikumi, tekstem Kinsoku Shori i modelem interlinii.

• Do tekstu TLF można przypisywać takie atrybuty, jak obrót 3D, efekty kolorystyczne i tryby mieszania bez konieczności umieszczania tekstu w symbolu klipu filmowego.

• Tekst może przepływać przez wiele kontenerów tekstu. Są to tak zwane kontenery wątku tekstu lub tekstu połączonego.

• Możliwość tworzenia tekstu pisanego od prawej do lewej strony (pismem arabskim i hebrajskim).

• Obsługa tekstu dwukierunkowego, tj. tekstu pisanego od prawej do lewej strony zawierającego elementy pisane od lewej do prawej. Jest to ważne na przykład ze względu na możliwość umieszczania słów angielskich i cyfr arabskich w tekście arabskim/hebrajskim.

Przed rozpoczęciem

Przy tworzeniu tekstu ważna jest znajomość następujących podstawowych faktów dotyczących pracy z tekstem w programie Animate:

• Można wyróżnić dwa typy kontenerów tekstu TLF: punktowy i powierzchniowy. Rozmiar punktowego kontenera tekstu zależy wyłącznie od tekstu zawartego w kontenerze. Wielkość powierzchniowego kontenera tekstu jest niezależna od długości tekstu zawartego w kontenerze. Domyślnie tworzone są kontenery punktowe. Aby zmienić punktowy kontener tekstu w kontener powierzchniowy, należy zmienić jego rozmiar za pomocą narzędzia zaznaczania lub kliknąć dwukrotnie mały okrąg w prawym dolnym rogu obwiedni kontenera.

• Aby tekst TLF był obsługiwany, w ustawieniach publikowania pliku FLA musi być wybrany język ActionScript 3.0 i odtwarzacz Flash Player w wersji 10 lub nowszej. Więcej informacji można znaleźć w sekcji Ustawienia publikowania.

• Podczas pracy z tekstem TLF Inspektor właściwości może działać w jednym z trzech trybów wyświetlania, w zależności od aktualnego typu zaznaczenia tekstu:

  • Tryb narzędzia Tekst — gdy w panelu Narzędzia wybrane jest narzędzie Tekst, a w dokumencie programu Animate nie jest zaznaczony żaden tekst.

  • Tryb obiektu tekstu: gdy na stole montażowym zaznaczony jest cały blok tekstu.

  • Tryb edycji tekstu: gdy trwa edycja bloku tekstu.

• Możliwe jest tworzenie trzech typów bloków tekstu TLF — różniących się zachowaniem tekstu w czasie wykonywania:

  • Tylko do odczytu: taki tekst opublikowany w pliku SWF nie może być zaznaczany ani edytowany.

  • Możliwy do zaznaczenia: taki tekst opublikowany w pliku SWF może być zaznaczany i kopiowany do schowka, ale nie może być edytowany. To ustawienie jest domyślne dla tekstu TLF.

  • Edytowalny: taki tekst opublikowany w pliku SWF można zaznaczać i edytować.

• W przeciwieństwie do tekstu klasycznego tekst TLF nie może zawierać czcionek PostScript Type 1. W tekście TLF obsługiwane są tylko czcionki OpenType i TrueType. Podczas pracy z tekstem TLF czcionki PostScript nie są dostępne w menu Tekst > Czcionka. W wypadku zastosowania czcionki PostScript Type 1 do obiektu tekstowego TLF za pomocą jednego z pozostałych menu czcionek program Animate użyje zastępczo czcionki _sans urządzenia. Podczas pracy z tekstem klasycznym w menu Czcionka są dostępne zainstalowane czcionki PostScript.

• Aby tekst TLF był obsługiwany, program Flash Player musi mieć w czasie wykonywania dostęp do określonej biblioteki ActionScript. Jeśli ta biblioteka nie jest jeszcze obecna na komputerze używanym do odtwarzania, program Flash Player automatycznie ją pobierze. Więcej informacji na temat biblioteki zawiera sekcja Publikowanie plików SWF z tekstem TLF.

• Tekstu TLF nie można używać jako maski warstwy podczas projektowania. Maskę z tekstem należy utworzyć za pomocą skryptu ActionScript 3.0. Można też użyć jako maski tekstu klasycznego. Zobacz Maskowanie obiektów ekranowych w dokumencie ActionScript 3.0 — Podręcznik programistów.

• Ustawienia wygładzania dla tekstu TLF nie są widoczne na stole montażowym do momentu wyeksportowania pliku programu Animate jako pliku SWF. Aby wyświetlić efekt ustawień wygładzania, użyj polecenia Sterowanie > Testuj lub Plik > Publikuj.

• Aby użyć kaskadowych arkuszy stylów (CSS, cascading style sheet), należy zastosować arkusz stylu przy użyciu kodu ActionScript. Więcej informacji zawiera opis stosowania kaskadowych arkuszy stylów w dokumencie ActionScript 3.0 — Podręcznik programistów.

• Architektura TLF oferuje rozbudowane interfejsy API dla języka ActionScript, które umożliwiają tworzenie i modyfikowanie przepływów tekstu w czasie wykonywania. Za pośrednictwem tych interfejsów API można używać dodatkowych funkcji, takich jak dekorowanie tekstu, obrazy w tekście oraz odczytywanie języków HTML i TLFMarkup, które ułatwiają projektowanie zawartości dynamicznej.

Konwertowanie tekstu klasycznego na tekst TLF i odwrotnie

Przy przekształceniu obiektu tekstowego między mechanizmami tekstowymi program Animate zachowuje większość formatowania. Jednak, ze względu na różnicę w możliwościach między mechanizmami tekstowymi, niektóre elementy formatowania, takie jak odstępy między literami i wierszami, mogą nieznacznie różnić się po przekształceniu. Należy dokładnie obejrzeć tekst i ponownie zastosować wszelkie ustawienia, które zostały zmienione lub utracone.

Jeśli konieczne jest przekształcenie tekstu klasycznego w TLF, należy w miarę możliwości wykonywać taką operację tylko raz, a nie przekształcać wielokrotnie tekstu między mechanizmami. Ta sama zasada obowiązuje przy przekształcaniu tekstu TLF w klasyczny.

Podczas przekształcania tekstu TLF i klasycznego program Animate w następujący sposób zamienia typy tekstu:

• TLF tylko do odczytu > klasyczny statyczny

• TLF z możliwością zaznaczania > klasyczny statyczny

• TLF edytowalny > klasyczny wejściowy

Publikowanie plików SWF z tekstem TLF

Wszystkie obiekty tekstowe TLF do prawidłowego działania wymagają biblioteki ActionScript mechanizmu TLF, tzw. wspólnej biblioteki wykonawczej (RSL, ang. Runtime Shared Library). Biblioteka jest oddzielona od publikowanego pliku SWF, co pozwala zminimalizować rozmiar tego pliku. Na etapie tworzenia treści bibliotekę tę udostępnia program Animate. W czasie wykonywania, po wysłaniu opublikowanego pliku SWF na serwer sieci Web, biblioteka może być udostępniana na następujące sposoby:

Podczas publikowania pliku SWF, w którym używany jest tekst TLF, program Animate tworzy, oprócz pliku SWF, dodatkowy plik o nazwie textLayout_X.X.X.XXX.swz (gdzie znaki X są zastąpione numerem wersji). Plik ten można (opcjonalnie) umieścić na serwerze internetowym razem z plikiem SWF. Zapewni to dostęp do wymaganej biblioteki na wypadek, gdyby serwery Adobe były z jakiegoś powodu niedostępne.

Można także wyeliminować konieczność pobierania przez program Flash Player osobnego pliku zasobów TLF, osadzając zasoby w pliku SWF. Należy w tym celu wybrać odpowiednie ustawienia kodu ActionScript dla pliku FLA. Zasoby te znacznie zwiększają rozmiary publikowanych plików SWF, dlatego należy je dołączać tylko wtedy, gdy nie występują ograniczenia dotyczące szybkości pobierania i ilości pobranych danych. Ta funkcja może również być przydatna, gdy nie są dostępne serwery firmy Adobe, na przykład podczas wdrażania plików SWF w sieci zamkniętej lub prywatnej, gdzie dostęp do zewnętrznych adresów URL może być ograniczony.

Aby osadzać zasoby TLF języka ActionScript w publikowanych plikach SWF:

Poniżej zamieszczono zalecenia dotyczące obsługi biblioteki TLF w różnych scenariuszach wdrożenia

• Plik SWF na serwerze internetowym: Skorzystaj z zachowania domyślnego, które polega na zezwoleniu wtyczce Flash Player na pobranie biblioteki RSL, gdy jest to konieczne.

• Plik SWF dla środowiska AIR: Osadź bibliotekę RSL w pliku SWF. W ten sposób aplikacja AIR zachowa pełną funkcjonalność obsługi tekstu także w środowisku bez aktywnego połączenia z Internetem.

• Plik SWF dla telefonu iPhone: Ze względu na wydajność nie zaleca się używania tekstu TLF na telefonie iPhone. Jeśli jednak tekst TLF będzie używany, należy osadzić kod TLF w pliku SWF, ponieważ telefon iPhone nie umożliwia ładowania bibliotek RSL.

Gdy zasoby TLF języka ActionScript nie są osadzone w pliku ani dostępne lokalnie na komputerze używanym do odtwarzania, odtwarzanie pliku SWF może rozpocząć się z pewnym opóźnieniem wynikającym z konieczności pobrania zasobów przez wtyczkę Flash Player. Istnieje możliwość wybrania typu pliku SWF ładowania wstępnego, który wtyczka Flash Player wyświetla w trakcie pobierania zasobów. Wyboru pliku ładowania wstępnego dokonuje się za pomocą opcji Metoda ładowania wstępnego w ustawieniach języka ActionScript 3.0.

Aby wybrać metodę ładowania wstępnego:

Samouczki i filmy wideo

• Notatka techniczna: Ładowanie potomnych plików SWF przy użyciu zawartości TLF generuje błędy odniesień
  

Zmniejszanie rozmiaru pliku SWF z tekstem TLF (tylko CS5.5)

Najczęściej tekst TLF wymaga osadzenia określonej biblioteki ActionScript w pliku SWF. Ta biblioteka zwiększa rozmiar pliku o około 20 KB.

Jeśli rozmiar pliku powinien być jak najmniejszy, można zablokować dołączanie biblioteki ActionScript przez ograniczenie użycia tekstu TLF w następujący sposób:

• Używaj wyłącznie typów tekstu TLF Wybieralny oraz Tylko do odczytu.

• Nie nadawaj nazw żadnym wystąpieniom tekstu TLF za pomocą panelu Właściwości. Oznacza to brak możliwości modyfikacji tekstu w kodzie ActionScript.

Mimo tych ograniczeń można w pełni wykorzystać cechy tekstu TLF ułatwiające tworzenie układu.

Praca ze stylami znaków

Style znaków są to atrybuty stosowane do pojedynczych znaków lub zestawów znaków, a nie całych akapitów lub kontenerów tekstu. Do przypisywania stylów znaków służą sekcje Typografia i Typografia zaawansowana w inspektorze Właściwości tekstu.

Sekcja Typografia w Inspektorze właściwości zawiera następujące właściwości tekstu:

Nazwa czcionki. (Uwaga: W tekście TLF obsługiwane są tylko czcionki OpenType i TrueType).

Zwykły, Pogrubiony lub Kursywa. Style Sztuczna kursywa i Sztucznie pogrubiony nie są dostępne w przypadku tekstu TLF. Niektóre czcionki mogą zawierać także dodatkowe style, np. Black, BoldItalic itp.

Rozmiar znaków w pikselach.

Odstęp w pionie między wierszami tekstu. Domyślnie interlinia jest wyrażana procentowo, ale może być także wyrażana w punktach.

Kolor tekstu.

Odstęp między wybranymi znakami.

Kolor podświetlenia.

Kerning: powoduje zwiększenie lub zmniejszenie odstępów między konkretnymi parami znaków. W tekście TLF automatycznie stosowany jest kerning znaków na podstawie informacji zapisanych w większości czcionek.

Gdy pole wyboru Opcje tekstu azjatyckiego jest wyłączone, pojawia się pole wyboru Kerning automatyczny. Gdy kerning automatyczny jest włączony, używane są informacje o kerningu zapisane w definicji czcionki. Gdy kerning automatyczny jest wyłączony, informacje o kerningu zapisane w definicji czcionki są ignorowane i kerning nie jest stosowany.

Gdy pole wyboru Opcje tekstu azjatyckiego jest włączone, ustawienie Kerning może mieć następujące wartości:

• Automatycznie: w przypadku znaków łacińskich używane są informacje o kerningu zapisane w definicji czcionki. W przypadku znaków azjatyckich kerning jest stosowany tylko do tych znaków, w których zapisane są informacje o kerningu. Zestawy znaków azjatyckich bez informacji o kerningu to: Kanji, Hiragana i Katakana.

• Włączony: kerning jest zawsze włączony.

• Wyłączony: kerning jest zawsze wyłączony.

Do wyboru dostępne są trzy tryby wygładzania.

• Użyj czcionek urządzenia: opcja narzuca dla pliku SWF czcionki obecne w systemie komputera użytkownika. Zazwyczaj czcionki urządzenia są czytelne w większości rozmiarów. Ta opcja nie powoduje zwiększenia objętości pliku SWF. Jednak wymusza użycie do wyświetlania wyłącznie czcionek zainstalowanych na komputerze użytkownika końcowego. Przy korzystaniu z czcionek urządzenia, należy wybierać tylko powszechnie używane rodziny czcionek.

• Czytelność: zapewnia większą czytelność czcionek, zwłaszcza przy wyświetlaniu w małym rozmiarze. Aby użyć tej opcji dla danego bloku tekstu, należy osadzić czcionkę używaną w obiekcie tekstowym.

• Animacja: Pozwala utworzyć bardziej płynną animację wskutek ignorowania danych o wyrównaniu i kerningu. Aby użyć tej opcji dla danego bloku tekstu, należy osadzić czcionkę używaną w bloku tekstowym.

Umożliwia obracanie poszczególnych znaków. Obrót czcionek, które nie zawierają informacji o układzie pionowym, może doprowadzić do niepożądanych wyników.

Właściwość Obrót może mieć następujące wartości:

• 0° — wymusza brak obrotu wszystkich znaków.

• 270° — obrót o 270° jest stosowany głównie do tekstu łacińskiego w orientacji pionowej. Zastosowanie tego ustawienia do innych typów tekstu, np. tekstu wietnamskiego lub tajskiego, może doprowadzić do niepożądanych wyników.

• Automatycznie — oznacza obrót o 90 stopni w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara tylko znaków o pełnej szerokości i znaków szerokich, zgodnie z właściwościami danego znaku w standardzie Unicode. Ta wartość jest zwykle używana z tekstem azjatyckim do obracania tylko tych znaków, które wymagają obrócenia. Obrót jest stosowany tylko do tekstu pionowego w celu przywrócenia orientacji pionowej znaków o pełnej szerokości i znaków szerokich, bez wpływu na pozostałe znaki.

Powoduje umieszczenie poziomej linii pod znakami.

Powoduje przekreślenie znaków poziomą linią biegnącą przez ich środek.

Powoduje przesunięcie znaków nieznacznie powyżej normalnej linii pisma i zmniejszenie znaków. Indeks górny można stosować również za pomocą menu Przesunięcie linii bazowej w sekcji Typografia zaawansowana inspektora Właściwości tekstu TLF.

Powoduje przesunięcie znaków nieznacznie poniżej normalnej linii pisma i zmniejszenie znaków. Indeks dolny można stosować również za pomocą menu Przesunięcie linii bazowej w sekcji Typografia zaawansowana inspektora Właściwości tekstu TLF.

Sekcja Typografia zaawansowana zawiera następujące właściwości:

To pole umożliwia utworzenie hiperłącza tekstowego. Wprowadź adres URL, który ma być otwierany, gdy użytkownik kliknie znaki w opublikowanym pliku SWF w trakcie wykonywania.

Właściwość używana razem z właściwością Łącze, służące do określania okna, w którym ma być otwierany adres URL. Wartość Cel może mieć następujące wartości:

• _self — bieżąca ramka w oknie bieżącym.

• _blank — nowe okno.

• _parent — ramka nadrzędna wobec bieżącej ramki.

• _top — ramka najwyższego poziomu w oknie bieżącym.

• Niestandardowa — w polu Cel można wprowadzić dowolny niestandardowy ciąg. Bywa to przydatne w sytuacjach, gdy znana jest niestandardowa nazwa okna przeglądarki lub ramki, która będzie już otwarta w momencie odtwarzania pliku SWF.

Umożliwia określenie sposobu używania wielkich i małych liter. Właściwość Wielkość liter może mieć następujące wartości:

• Domyślna: Domyślna wielkość typograficzna każdego znaku.

• Wielkie litery: Powoduje, że dla wszystkich znaków są używane glify wielkich liter.

• Małe litery: Powoduje, że dla wszystkich znaków są używane glify małych liter.

• Wersaliki na kapitaliki: Powoduje, że dla wszystkich wielkich liter używane są glify kapitalików. W przypadku tej opcji wybrana czcionka musi zawierać glify kapitalików. W czcionkach Adobe Pro glify te są zazwyczaj zdefiniowane.

• Małe litery na kapitaliki: Powoduje, że dla wszystkich małych liter używane są glify kapitalików. W przypadku tej opcji wybrana czcionka musi zawierać glify kapitalików. W czcionkach Adobe Pro glify te są zazwyczaj zdefiniowane.

W piśmie hebrajskim i pismach persko-arabskich (np. arabski) nie występuje rozróżnienie między wielkimi i małymi literami i to ustawienie nie ma na nie wpływu.

Umożliwia wybór stylu cyfr, który ma być stosowany w czcionkach OpenType zawierających zarówno cyfry wyrównane, jak i cyfry w starszym stylu. Właściwość Wielkość cyfr może mieć następujące wartości:

• Domyślna: Domyślna wielkość cyfr. Efekt tego ustawienia zależy od czcionki; stosowane są ustawienia określone przez projektanta czcionki, bez żadnych zmian.

• Wyrównane: Cyfry wyrównane mają wysokość wielkich liter i zwykle stałą szerokość, tak że układają się w tabelach w równe kolumny.

• W starym stylu: Cyfry w starym stylu, o wyglądzie tradycyjnym, klasycznym. Są dostępne tylko w niektórych krojach pisma, niekiedy jako zwykłe cyfry, jednak częściej w czcionce dodatkowej lub specjalistycznej. Cyfry takie są proporcjonalne, przez co nie występują między nimi odstępy takie, jak między cyframi wyrównanymi (dotyczy to zwłaszcza cyfry jeden). Cyfry w starym stylu są najczęściej używane w tekście. W przeciwieństwie do cyfr wyrównanych dobrze wpisują się w teks, nie zakłócając jego wizualnej spójności. Dobrze sprawdzają się także w nagłówkach, ponieważ nie rzucają się w oczy tak bardzo, jak cyfry wyrównane. Wielu projektantów preferuje użycie cyfr w starym stylu w większości zastosowań, poza tabelami i kolumnami liczb.

Umożliwia określenie, czy w wypadku czcionek OpenType zawierających zarówno cyfry wyrównane, jak i w starym stylu, mają być używane cyfry proporcjonalne, czy o równej szerokości. Właściwość Szerokość cyfr może mieć następujące wartości:

• Domyślna: Domyślna szerokość cyfr. Efekt tego ustawienia zależy od czcionki; stosowane są ustawienia określone przez projektanta czcionki, bez żadnych zmian.

• Proporcjonalnie: Powoduje użycie cyfr proporcjonalnych. Ekranowe kroje pisma zwykle zawierają cyfry proporcjonalne. Szerokość każdej takiej cyfry jest równa sumie szerokości samego znaku oraz niewielkiego odstępu po obu jego stronach. Na przykład cyfra 8 jest szersza od cyfry 1. Cyfry proporcjonalne mogą być cyframi wyrównanymi lub cyframi w starym stylu. Kolumny cyfr proporcjonalnych nie są wyrównane, dlatego ten rodzaj cyfr nie nadaje się do użycia w tabelach i innych układach kolumnowych.

• O stałej szerokości: Powoduje użycie cyfr o stałej szerokości. Są to cyfry odpowiednie do użycia w tabelach. Każda cyfra ma taką samą szerokość całkowitą. Szerokość ta jest równa sumie szerokości samego znaku oraz odstępu po obu jego stronach. Równe szerokości cyfr umożliwiają wyrównywanie tabel, zestawień finansowych i innych układów obejmujących kolumny cyfr. Cyfry o stałej szerokości są zwykle wyrównane do linii bazowej i mają tę samą wysokość, co wielkie litery.

Ta właściwość jest dostępna tylko wtedy, gdy w menu opcji panelu Inspektora właściwości tekstu są włączone opcje azjatyckie. Określa dominującą (lub główną) linię bazową tekstu jawnie wybieraną przez użytkownika (w odróżnieniu od ustawienia Podstawa interlinii, które określa wyrównanie linii bazowej całego akapitu). Właściwość Dominująca linia bazowa może mieć następujące wartości:

• Automatycznie: linia jest wyznaczana na podstawie wybranych ustawień narodowych. To jest ustawienie domyślne.

• Roman: w przypadku tekstu wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na dolnej krawędzi obrazu.

• Wydłużenie górne: określa linię bazową wydłużenia górnego. W przypadku tekstu wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na górnej krawędzi obrazu.

• Wydłużenie dolne: określa linię bazową wydłużenia dolnego. W przypadku tekstu wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na dolnej krawędzi obrazu.

• Górna ideogramów: małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia dużego pola znaku.

• Środkowa ideogramów: małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia dużego pola znaku.

• Dolna ideogramów: małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia dużego pola znaku.

Ta właściwość jest dostępna tylko wtedy, gdy w menu opcji panelu Inspektora właściwości tekstu są włączone opcje azjatyckie. Umożliwia określenie innej linii bazowej dla tekstu lub obrazu graficznego w akapicie. Jeśli na przykład do wiersza tekstu ma być wstawiona ikona, można określić wyrównanie górnej albo dolnej krawędzi ikony do linii bazowej tekstu.

• Użyj dominującej: Określa, że linią bazową wyrównania ma być dominująca linia bazowa.

• Roman: W przypadku tekstu ta wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na dolnej krawędzi obrazu.

• Wydłużenie górne: określa linię bazową wydłużenia górnego. W przypadku tekstu ta wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na górnej krawędzi obrazu.

• Wydłużenie dolne: Określa linię bazową wydłużenia dolnego. W przypadku tekstu ta wartość zależy od czcionki i rozmiaru (w punktach). W przypadku elementów graficznych przyjmowana jest linia na dolnej krawędzi obrazu.

• Górna ideogramów: Małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia pola otaczającego dużego znaku.

• Środkowa ideogramów: Małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia pola otaczającego dużego znaku.

• Dolna ideogramów: Małe znaki są wyrównywane względem określonego położenia pola otaczającego dużego znaku. Jest to ustawienie domyślne.

Ligatury są typograficznymi zamiennikami określonych par znaków, takich jak „fi” i „fl”, które są dostępne w niektórych czcionkach. Ligatury zazwyczaj zastępują kolejne sąsiednie znaki mające wspólne składniki. Należą one do bardziej ogólnej klasy glifów nazywanych formami kontekstowymi. W przypadku form kontekstowych konkretny kształt litery zależy od kontekstu, np. sąsiednich liter lub bliskości końca wiersza. Ustawienie Ligatury nie ma wpływu na rodzaje pisma, w których ligatury lub połączenia między literami są znormalizowane i niezależne od czcionki. Są to pisma persko-arabskie, dewanagari i niektóre inne.

Właściwość Ligatury może mieć następujące wartości:

• Minimalne: Ligatury minimalne.

• Typowe: Ligatury typowe lub „standardowe”. Jest to ustawienie domyślne.

• Nietypowe: Ligatury nietypowe lub „ozdobne”.

• Egzotyczne: Ligatury egzotyczne lub „historyczne”. Są dostępne tylko w kilku rodzinach czcionek.

Zapobiega dzieleniu niektórych wyrazów na końcach wierszy — np. nazw własnych lub wyrazów, które po podziale mogłyby zostać błędnie odczytane. Ustawienie Podział służy także do trwałego scalania grup znaków lub wyrazów, np. inicjałów lub imienia i nazwiska. Właściwość Podział może mieć następujące wartości:

• Automatycznie: Miejsca potencjalnego podziału zależą od właściwości znaków czcionki zgodnie ze standardem Unicode. Jest to ustawienie domyślne.

• Wszystkie: Wszystkie znaki w zaznaczeniu są traktowane jako obowiązkowe miejsca potencjalnego podziału.

• Dowolne: Dowolny znak w zaznaczeniu może być miejscem podziału.

• Bez podziału: Żaden znak w zaznaczeniu nie jest potencjalnym miejscem podziału.

Ten parametr określa przesunięcie linii bazowej w procentach lub pikselach. Wartości dodatnie przesuwają linię bazową znaku poniżej linii bazowej reszty wiersza. Wartości ujemne przesuwają ją powyżej linii bazowej wiersza. Z poziomu tego menu można także zastosować atrybut Indeks górny lub Indeks dolny. Wartością domyślną jest 0. Dozwolony zakres to +/- 720 punktów lub procent.

Ustawienia narodowe, jako właściwość znaku, wpływają na kształtowanie glifów za pośrednictwem funkcji OpenType w czcionce. Na przykład w języku tureckim nie ma takich ligatur, jak fi i ff. Innym przykładem jest wielka litera „i” w języku tureckim, która ma postać powiększonej litery i z kropką, a nie litery „I”.

W sekcji Kontener i przepływ inspektora Właściwości tekstu TLF dostępna jest odrębna właściwość Ustawienia narodowe. Wszystkie znaki dziedziczą wartość właściwości Ustawienia narodowe z sekcji Kontener i przepływ, o ile na poziomie znaku nie zostanie określona inna wartość.

Praca ze stylami akapitów

Do przypisywania stylów akapitów służą sekcje Akapit i Zaawansowane ustawienia akapitu w inspektorze Właściwości tekstu.

Sekcja Akapit zawiera następujące właściwości tekstu:

Ta właściwość może być używana z tekstem poziomym lub pionowym. Opcja Wyrównaj do początku powoduje wyrównanie tekstu do początkowej krawędzi kontenera (do lewej strony w przypadku tekstu pisanego od lewej do prawej). Opcja Wyrównaj do końca powoduje wyrównanie tekstu do końcowej krawędzi kontenera (do prawej strony w przypadku tekstu pisanego od lewej do prawej).

Gdy bieżące zaznaczenie znajduje się w akapicie z tekstem pisanym od prawej do lewej strony, ikony wyrównania są odwrócone, wskazując prawidłowy kierunek.

Te ustawienia określają szerokość lewego i prawego marginesu w pikselach. Wartością domyślną jest 0.

Określa wcięcie pierwszego wyrazu zaznaczonego akapitu, w pikselach.

Określa (w pikselach) odstęp przed akapitem i za akapitem.

Uwaga: Inaczej niż w tradycyjnych aplikacjach do projektowania układu strony, pionowe odstępy między akapitami zachodzą na siebie. Załóżmy na przykład, że istnieją dwa akapity: Akapit1 i następujący po nim Akapit2. Po Akapicie1 występuje 12 pikseli wolnego miejsca (Odstęp po), a przed Akapitem2 występują 24 piksele wolnego miejsca (Odstęp przed). Między akapitami mechanizm TLF wstawi 24 punkty, a nie 36. Jeśli akapit rozpoczyna się na górze kolumny, to przed nim nie jest umieszczana dodatkowa przestrzeń. W takim wypadku można użyć opcji przesunięcia pierwszej linii bazowej akapitu.

Justowanie tekstu: Określa sposób justowania tekstu. Właściwość Justowanie tekstu może mieć następujące wartości:

• Odstępy między literami: Rozmieszcza justowanie między literami.

• Odstępy między wyrazami: Rozmieszcza justowanie między wyrazami. Jest to ustawienie domyślne.

Określa kierunek pisma w akapicie. Ustawienie kierunku jest dostępne pod warunkiem, że w preferencjach włączono opcje Od prawej do lewej. To ustawienie ma zastosowanie tylko do aktualnie zaznaczonego akapitu w kontenerze tekstu. W sekcjach Kontener i Przepływ inspektora Właściwości tekstu TLF można ustawić odrębną właściwość Kierunek dla kontenera. Właściwość Kierunek może mieć następujące wartości:

• Od lewej do prawej: tekst pisany od lewej do prawej strony. Ustawienie odpowiednie dla większości języków. Jest to ustawienie domyślne.

• Od prawej do lewej: tekst pisany od prawej do lewej strony. Ustawienie właściwe dla języków bliskowschodnich, takich jak arabski i hebrajski, a także dla języków opartych na piśmie arabskim, takich jak farsi lub urdu.

Opcje Zaawansowane ustawienia akapitu są dostępne tylko wtedy, gdy są włączone opcje tekstu azjatyckiego (w preferencjach lub za pośrednictwem menu Opcje w inspektorze Właściwości tekstu TLF).

Sekcja Zaawansowane ustawienia akapitu zawiera następujące właściwości:

Ta właściwość, nazywana niekiedy regułą justowania, określa sposób justowania akapitów. To ustawienie wpływa na odstępy przy znakach interpunkcyjnych i na interlinię. W przypadku opcji łacińskiej przecinki i japońskie kropki mają szerokość całego znaku, natomiast w przypadku opcji wschodnioazjatyckiej mają one szerokość tylko połowy znaku. Ponadto odstępy między kolejnymi sąsiadującymi znakami interpunkcyjnymi są coraz mniejsze, zgodnie z tradycyjną wschodnioazjatycką konwencją typograficzną. Kolejnym elementem, na który warto zwrócić uwagę w poniższym przykładzie, jest interlinia zastosowana do drugiego wiersza każdego z akapitów. W przypadku opcji wschodnioazjatyckiej dwa ostatnie wiersze są dosunięte do lewej strony. W przypadku opcji łacińskiej drugi i następne wiersze są dosunięte do lewej strony.

Właściwość Mojikumi może mieć następujące wartości:

• Automatycznie: justowanie odbywa się zgodnie z ustawieniami narodowymi wybranymi w sekcji Typografia i przepływ w inspektorze Właściwości tekstu. Jest to ustawienie domyślne.

• Odstęp: obowiązują łacińskie reguły justowania.

• Wschodnioazjatyckie: obowiązują wschodnioazjatyckie reguły justowania.

Ta opcja nazywana jest niekiedy stylem justowania. Określa opcje postępowania z japońskimi znakami Kinsoku, które nie mogą występować na początku ani na końcu wiersza. Właściwość Pismo Kinsoku Shori może mieć następujące wartości:

• Automatycznie: działanie zgodne z ustawieniami narodowymi wybranymi w sekcji Kontener i przepływ w inspektorze Właściwości tekstu. Jest to ustawienie domyślne.

• Priorytet dla najmniejszej zmiany: justowanie jest realizowane poprzez rozstrzelenie lub ściśnięcie wiersza, w zależności od tego, która z tych opcji da wynik bliższy pożądanej szerokości.

• Wpychanie Kinsoku: justowanie jest realizowane poprzez ściśnięcie kinsoku na końcu wiersza. W razie braku kinsoku lub niewystarczającej ilości miejsca na końcu wiersza następuje poszerzenie kinsoku.

• Tylko wypchnij: justowanie jest realizowane poprzez rozstrzelenie wiersza.

Model interlinii to format akapitu zdefiniowany jako dozwolone kombinacje podstawy i kierunku interlinii.

Podstawa interlinii to parametr określający, które linie bazowe są uwzględniane przy obliczaniu wysokości wiersza. Na przykład wysokość wiersza przy łacińskiej podstawie interlinii jest równa odległości między liniami bazowymi tekstu łacińskiego w dwóch kolejnych wierszach.

Kierunek interlinii to parametr określający kierunek, w którym mierzona jest wysokość wiersza. Gdy wybrany jest kierunek W górę, wysokość wiersza jest odległością między jego linią bazową a linią bazową poprzedniego wiersza. Gdy wybrany jest kierunek W dół, wysokość wiersza jest odległością między jego linią bazową a linią bazową następnego wiersza.

Właściwość Model interlinii może mieć następujące wartości:

• Roman; W górę: podstawa interlinii łacińska, kierunek interlinii W górę. W tym przypadku wysokość wiersza jest zdefiniowana jako odległość między linią bazową wiersza tekstu łacińskiego a linią bazową poprzedniego wiersza tekstu łacińskiego.

• Górna ideogramów; W górę: podstawa interlinii Górna ideogramów, kierunek interlinii W górę. W tym przypadku wysokość wiersza jest zdefiniowana jako odległość między linią bazową górną znaków ideograficznych w danym wierszu a linią bazową górną znaków ideograficznych w poprzednim wierszu.

• Środkowa ideogramów; W górę: podstawa interlinii Środkowa ideogramów, kierunek interlinii W górę. W tym przypadku wysokość wiersza jest zdefiniowana jako odległość między linią bazową środkową znaków ideograficznych w danym wierszu a linią bazową środkową znaków ideograficznych w poprzednim wierszu.

• Górna ideogramów; W dół: podstawa interlinii Górna ideogramów, kierunek interlinii W dół. W tym przypadku wysokość wiersza jest zdefiniowana jako odległość między linią bazową górną znaków ideograficznych w danym wierszu a linią bazową górną znaków ideograficznych w następnym wierszu.

• Środkowa ideogramów; W dół: podstawa interlinii Środkowa ideogramów, kierunek interlinii W dół. W tym przypadku wysokość wiersza jest zdefiniowana jako odległość między linią bazową środkową znaków ideograficznych w danym wierszu a linią bazową środkową znaków ideograficznych w następnym wierszu.

• Automatycznie: model interlinii jest wybierany zgodne z ustawieniami narodowymi określonymi w sekcji Kontener i przepływ w inspektorze Właściwości tekstu. (Góra ideogramu-w dół; W dół — dla języków japońskiego, chińskiego i roman; W górę — dla wszystkich pozostałych). To jest ustawienie domyślne.

Właściwości kontenerów i przepływu

Praca z właściwościami kontenera i przepływu

Sekcja Kontener i przepływ w inspektorze Właściwości tekstu TLF zawiera opcje dotyczące całego kontenera tekstu. Do właściwości tych należą:

Ta opcja steruje powiększaniem kontenera w reakcji na zwiększenie objętości tekstu. Właściwość Zachowanie ma następujące opcje:

• Jednowierszowy

• Wielowierszowy: Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy zaznaczony tekst jest tekstem powierzchniowym. Nie jest dostępna w przypadku tekstu punktowego.

• Wielowierszowy bez zawijania

• Hasło: Powoduje, że zamiast liter wyświetlane są kropki (w celu zabezpieczenia hasła). Ta opcja jest dostępna w menu tylko wtedy, gdy tekst jest edytowalny (zarówno dla tekstu punktowego, jak i powierzchniowego). Nie jest dostępna w przypadku tekstu tylko do odczytu i możliwego do zaznaczenia.

Maksymalna liczba znaków dozwolona w kontenerze tekstu. Ta właściwość jest aktywna tylko w odniesieniu do kontenerów z tekstem edytowalnym. Wartość maksymalna wynosi 65535.

Określa wyrównanie tekstu w kontenerze. Dostępne ustawienia:

• Do góry: tekst jest wyrównywany pionowo od góry kontenera.

• Do środka: wiersze w kontenerze są wyśrodkowane.

• Od dołu: tekst jest wyrównywany pionowo w górę od dołu kontenera.

• Justuj: powoduje równomierne rozmieszczenie wierszy tekstu między górną a dolną krawędzią kontenera.

 Opcje Wyrównanie są odpowiednio zmieniane, gdy wybranym kierunkiem tekstu jest Pionowy.

Określa liczbę kolumn tekstu w kontenerze. Ta właściwość jest dostępna tylko w przypadku kontenerów tekstu powierzchniowego. Wartością domyślną jest 1. Wartość maksymalna wynosi 50.

Określa odległość między kolumnami w zaznaczonym kontenerze. Wartością domyślną jest 20. Wartość maksymalna wynosi 1000. Jednostka miary jest określona przez ustawienie dokumentu Jednostki miarki.

Określa szerokość marginesów między tekstem a krawędziami zaznaczonego kontenera. Dopełnianie można określić dla wszystkich 4 marginesów.

Kolor obrysu wokół kontenera. Domyślnie obraz nie ma krawędzi.

Szerokość obrysu wokół kontenera. Ta opcja jest aktywna tylko wtedy, gdy wybrany jest kolor krawędzi. Wartość maksymalna wynosi 200.

Kolor tła za tekstem. Domyślnie tło nie ma określonego koloru.

Określa wyrównanie pierwszego wiersza tekstu względem górnej krawędzi kontenera. Można na przykład spowodować, aby tekst wypadał w określonej odległości pod górną krawędzią kontenera. Gdy używane są znaki łacińskie, przesunięcie pierwszego wiersza jest czasem określane jako przesunięcie pierwszej linii bazowej. W takim przypadku linia bazowa jest wyobrażoną linią, na której opiera się większość znaków czcionki. Gdy używany jest mechanizm TLF, pojęcie „linia bazowa” — w zależności od języka — może oznaczać dowolną z następujących linii bazowych: łacińską, wydłużenia górnego, wydłużenia dolnego, górną ideogramów, środkową ideogramów i dolną ideogramów.

Przesunięcie pierwszego wiersza może przyjmować następujące wartości:

• Pkt: Konkretna odległość w punktach między linią bazową pierwszego wiersza tekstu a górnym odstępem krawędzi. Z tym ustawieniem związane jest pole służące do określania odległości w punktach.

• Automatycznie: Górna krawędź wiersza, wyznaczona przez najwyższy glif, jest wyrównywana do górnej krawędzi kontenera.

• Wydłużenie górne: Odległość między górnym odstępem krawędzi kontenera tekstu a linią bazową pierwszego wiersza jest równa wysokości najwyższego glifu w czcionce (zwykle litery „d” w czcionkach łacińskich).

• Wysokość wiersza: Odległość między górnym odstępem krawędzi kontenera tekstu a linią bazową pierwszego wiersza tekstu jest równa wysokości wiersza (interlinii).

Służy do określania kierunku tekstu w wybranym kontenerze: od lewej do prawej albo od prawej do lewej. W większości języków tekst jest zapisywany od lewej do prawej strony. Kierunek od prawej do lewej jest właściwy dla języków bliskowschodnich, takich jak arabski i hebrajski, a także dla języków opartych na piśmie arabskim, takich jak farsi lub urdu.

Właściwość Kierunek zastosowana na poziomie akapitu wpływa zarówno na właściwy kierunek zapisu tekstu, jak i na wcięcia oraz interpunkcję w akapicie. Właściwość Kierunek zastosowana na poziomie kontenera wpływa na kierunek kolumn. Akapity w kontenerze dziedziczą atrybut kierunku z kontenera.

Określa ustawienia narodowe na poziomie przepływu. Zobacz Praca ze stylami znaków.

Przepływ tekstu między wieloma kontenerami

Tworzenie wątków, czyli powiązań między kontenerami tekstu jest możliwe tylko w tekście TLF (Text Layout Framework), ale nie w blokach tekstu klasycznego. Kontenery mogą być łączone w wątki między ramkami i wewnątrz symboli, o ile kontenery, między którymi tworzone jest powiązanie, znajdują się na tej samej osi czasu.

Aby powiązać 2 lub większą liczbę kontenerów tekstu:

Aby usunąć powiązanie między dwoma kontenerami tekstu, wykonaj jedną z następujących czynności:

• Przełącz kontener w tryb edycji, a następnie kliknij dwukrotnie port wejściowy lub port wyjściowy, którego powiązanie chcesz usunąć. Tekst zostanie ułożony od nowa w pierwszym z kontenerów.

• Usuń jeden z powiązanych kontenerów tekstu.

 Po utworzeniu powiązania drugi kontener tekstu przejmuje kierunek przepływu i ustawienia narodowe pierwszego kontenera. Po usunięciu połączenia ustawienia te zostają zachowane w drugim kontenerze. Nie wraca on do ustawień sprzed połączenia.

Umożliwianie przewijania tekstu

Dodanie składnika UIScrollBar do kontenera tekstu TLF umożliwia przewijanie tekstu w tym kontenerze. Kontener tekstu musi mieć następujące ustawienia:

• Typ tekstu musi być ustawiony na wartość Edytowalny lub Wybieralny.

• Opcje Kontener i przepływ muszą być ustawione na wartość Wielowierszowy lub Wielowierszowy bez zawijania.

Aby umożliwić przewijanie kontenera tekstu TLF:

• Przeciągnij wystąpienie składnika UIScrollBar z panelu Składniki na kontener tekstowy znajdujący się najbliżej boku kontenera, do którego chcesz przyłączyć składnik.

  Składnik UIScrollBar zostanie przyciągnięty do boku kontenera tekstu.

Umożliwianie przewijania kontenera tekstu w poziomie:

Używanie miarek tabulatorów (tylko CS5.5)

Miarki tabulatorów umożliwiają dodawanie punktów tabulacji do kontenerów tekstu TLF. Znacznik tabulacji jest wyświetlany, gdy kontener tekstu TLF jest w trybie edycji. Na miarce tabulatorów są wyświetlane punkty tabulacji zdefiniowane dla aktualnie zaznaczonych akapitów. Są na niej również wyświetlane znaczniki marginesów akapitu i wcięcia pierwszego wiersza.

Wybierz opcję Tekst > Miarka tabulatorów TLF.

Kliknij dwukrotnie znacznik lub przytrzymaj klawisz Shift podczas klikania kilku znaczników i wybierz typ z menu.

Powoduje wyrównanie początku, końca lub środka tekstu względem punktu tabulacji.

Powoduje wyrównanie znaku w tekście względem punktu tabulacji. Ten znak jest zazwyczaj separatorem dziesiętnym wyświetlanym domyślnie w menu. Aby wyrównać względem kreski lub innego znaku, należy wpisać ten znak w menu.

Kliknij na miarce tabulatorów. Znacznik tabulatora zostanie wyświetlony w tym miejscu na miarce tabulatorów.

Przeciągnij znacznik tabulatora do nowego położenia. (Aby przesunąć go precyzyjnie, kliknij dwukrotnie dany znacznik tabulatora i wpisz położenie znacznika w pikselach).

Przeciągnij znacznik tabulatora w dół poza miarkę tabulatorów do momentu zniknięcia tego znacznika. (Jeśli tekst jest wyrównywany w pionie, przeciągnij znacznik w lewo, w kierunku tekstu do momentu zniknięcia znacznika).

Wybierz polecenie Modyfikuj > Dokument. Następnie wybierz jednostkę z menu Jednostki miary w oknie dialogowym.

Tekst azjatycki i czytany od prawej do lewej

Tworzenie tekstu azjatyckiego

Aby móc pracować z właściwościami dotyczącymi tekstu azjatyckiego, należy włączyć opcje tekstu azjatyckiego, wykonując jedną z następujących czynności:

• Po zaznaczeniu tekstu TLF na stole montażowym, wybierz polecenie Pokaż opcje azjatyckie w menu panelu w Inspektorze właściwości.

• Wybierz polecenie Pokaż opcje tekstu azjatyckiego w sekcji Tekst okna Preferencje (Edycja > Preferencje).

Dostępne są następujące właściwości tekstu azjatyckiego:

• Tate Chu Yoko: ustawienie to ma zastosowanie do tekstu azjatyckiego, w którym znaki łacińskie muszą być obracane do orientacji poziomej, aby były prawidłowo wyświetlane w układzie pionowym.

• Dominująca linia bazowa

• Linia bazowa wyrównania

• Mojikumi

• Tekst Kinsoku Shori

• Model interlinii