Opis ścieżek i kształtów

Program InDesign oferuje różne możliwości tworzenia ścieżek i łączenia ich ze sobą. Program umożliwia tworzenie następujących rodzajów ścieżek i kształtów:

Ścieżki zwykłe są podstawowymi elementami konstrukcyjnymi ścieżek złożonych i kształtów. Ścieżki takie składają się z jednej ścieżki otwartej lub zamkniętej, która może się samoprzecinać.

Ścieżki złożone składają się z dwóch lub większej liczby ścieżek prostych, które oddziałują wzajemnie na siebie. Ścieżki takie są elementami bardziej podstawowymi niż kształty złożone. Są one rozpoznawane przez wszystkie aplikacje obsługujące język PostScript. Połączone ścieżki w ścieżce złożonej funkcjonują jak jeden obiekt i mają te same atrybuty (np. kolor lub style obrysu).

Kształty złożone składają się z dwóch lub większej liczby ścieżek, ścieżek złożonych, grup, ewolucji, tekstu zmienionego na kontury, ramek tekstowych lub innych kształtów, które oddziałują ze sobą wzajemnie, tworząc nowe, edytowalne kształty. Niektóre kształty złożone wyglądają jak ścieżki złożone, ale zawarte w nich ścieżki można edytować indywidualnie i nie muszą one mieć takich samych atrybutów.

Informacje o ścieżkach

W trakcie rysowania, można utworzyć linię zwaną ścieżką. Ścieżka składa się z jednego lub więcej segmentów prostych lub krzywych. Początek i koniec każdego segmentu wyznaczają punkty kontrolne, które funkcjonują jak haczyki przytrzymujące na miejscu drut. Ścieżka może być zamknięta (np. okrąg) albo otwarta, z odrębnymi punktami końcowymi (np. linia falista).

Można zmienić kształt ścieżki poprzez przeciągnięcie punktów kontrolnych, punktów kierunkowych na końcu linii kierunkowych, które pojawiają się w punktach kontrolnych lub przez przeciągnięcie samego segmentu ścieżki.

Ścieżki mogą mieć dwa rodzaje punktów kontrolnych: punkty narożne i punkty gładkie. W punkcie narożnym ścieżka nagle zmienia kierunek. W punkcie gładkim segmenty ścieżki są połączone linią krzywą bez załamań. Rysując ścieżkę, można używać różnych kombinacji punktów narożnych i gładkich. Jeśli narysuje się punkt kontrolny złego typu, to zawsze można go zmienić.

Punkt narożny może łączyć dowolne dwa segmenty prostych lub krzywych, natomiast punkt gładki zawsze łączy dwa segmenty krzywych.

Kontur ścieżki nazywa się obrysem. Kolor lub gradient zastosowany do otwartej lub zamkniętej wewnętrznej części ścieżki nazywa się wypełnieniem. Obrys może mieć grubość, kolor i wzorzec kreskowy (Illustrator i InDesign) lub wzorzec linii stylizowanej (InDesign). Po utworzeniu ścieżki lub kształtu można zmienić właściwości jej obrysu i wypełnienia.

W programie InDesign każda ścieżka wyświetla także punkt centralny, który zaznacza środek kształtu, ale nie stanowi części aktualnej ścieżki. Przy jego pomocy można przeciągać ścieżkę, wyrównywać ją do innych elementów lub zaznaczać wszystkie punkty kontrolne na ścieżce. Punkt centralny jest zawsze widoczny; nie można go ukryć ani usunąć.

Informacje o liniach i punktach kierunkowych

Po zaznaczeniu punktu kontrolnego, który łączy dwa segmenty krzywoliniowe, (lub zaznaczeniu samego segmentu) przy punktach kontrolnych segmentów stają się widoczne uchwyty kierunkowe. Składają się one z linii kierunkowych zakończonych punktami kierunkowymi. Kąt i długość linii kierunkowych decydują o kształcie i rozmiarze segmentów krzywych. Przesunięcie punktów kierunkowych zmienia kształt krzywych. Linie kierunkowe nie pojawiają się w produkcie wyjściowym.

Punkt gładki ma zawsze dwie linie kierunkowe, które poruszają się razem jak jeden prosty odcinek. Przy przesuwaniu linii kierunkowej na punkt gładki, segmenty krzywych z dwóch stron punktu są dopasowywane jednocześnie. Pozwala to utrzymać krzywą ciągłą w punkcie kontrolnym.

Dla porównania, narożny punkt kontrolny może posiadać dwie lub jedną linię kierunkową, może też nie mieć żadnej w zależności od tego, czy łączy odpowiednio dwa lub jeden segment albo w ogóle ich nie łączy. Linie kierunkowe punktu narożnego zachowują „róg”, wprowadzając różne kąty. Przy przesuwaniu linii kierunkowej na punkt narożny dopasowywana jest tylko krzywa po tej samej stronie punktu, co linia kierunkowa.

Linie kierunkowe są zawsze styczne do krzywej (prostopadłe do jej promienia) w punktach kontrolnych. Kąt każdej linii kierunkowej decyduje o pochyleniu krzywej, a długość każdej linii kierunkowej określa wysokość lub głębokość krzywej.