Przygotowanie do drukowania rozbarwień

Aby uzyskać więcej informacji i instrukcje, skorzystaj z poniższych łączy.

Ostateczny wydruk obrazów kolorowych lub z płynnymi przejściami tonalnymi jest poprzedzany zwykle rozbiciem kompozycji na cztery pliki wyjściowe, z których każdy jest drukowany za pomocą farby odmiennej barwy, tj. cyjanu, magenty, żółtej i czarnej (CMYK). Po wypełnieniu odpowiednim kolorem i wydrukowaniu kolory te łączą się w kombinacje odpowiadające oryginalnej kompozycji. Proces dzielenia obrazu na dwa lub więcej kolorów nazywa się rozbarwianiem, a klisze, z których wykonuje się wyciągi, nazywane są rozbarwieniami.

Procedury rozbarwiania

Program Adobe InDesign obsługuje dwie typowe procedury postscriptowe; główna różnica polega na tym, gdzie tworzone są rozbarwienia — na komputerze lokalnym (w systemie używającym programu InDesign oraz sterownika drukarki) czy w procesorze RIP (Raster Image Processor) urządzenia wyjściowego. Alternatywą jest procedura PDF.

W przypadku tradycyjnej procedury rozbarwiania lokalnego program InDesign tworzy informacje postscriptowe dla każdego z rozbarwień niezbędnych dla dokumentu, po czym wysyła te informacje na urządzenie wyjściowe.

W przypadku nowszej procedury rozbarwiania w procesorze RIP wykorzystywana jest nowa generacja postscriptowych procesorów obrazu rastrowego, które przeprowadzają rozbarwianie, zalewkowanie, a nawet zarządzanie kolorem na poziomie urządzenia, zwalniając zasoby komputera lokalnego do innych zadań. Metoda ta minimalizuje ilość przesyłanych danych dla poszczególnych zadań wydruku i sprawia, że program InDesign szybciej generuje plik. Na przykład, zamiast wysyłać informacje postscriptowe czterech lub więcej stron, aby wydrukować rozbarwienia lokalnie, program InDesign wysyła te informacje w jednym, kompozytowym pliku postscriptowym, który zostanie przetworzony przez procesor RIP.

Przygotowanie dokumentu do rozbarwiania

Drukowanie kolorów dodatkowych

Oprócz standardowych kolorów podstawowych, albo zamiast nich, można używać specjalnych farb, nazywanych kolorami dodatkowymi. Na przykład, zamiast używać czterech kolorów podstawowych do odtworzenia grafiki składającej się z czarnego tekstu i niebieskozielonej grafiki liniowej, można użyć dwóch kolorów dodatkowych — jednego dla czerni oraz jednego oddającego dokładnie ten odcień zieleni. Kolorów dodatkowych można poza tym używać do tworzenia kolorów nie dających się uzyskać przy użyciu farb CMYK, np. kolorów fluorescencyjnych i metalicznych. Ponadto można mieszać ze sobą różne kolory dodatkowe albo łączyć kolory dodatkowe z kolorami CMYK, tworząc farby mieszane.

Tworzona kompozycja może zawierać kolory podstawowe, kolory dodatkowe lub kombinację obu tych typów kolorów. Podczas druku rozbarwień można przekonwertować kolory dodatkowe na ich odpowiedniki z kolorów podstawowych, tak aby były one drukowane na płytach CMYK.

Wyświetlanie odpowiedników kolorów podstawowych dla danego koloru dodatkowego

W panelu Kolor wyświetlone zostaną wartości CMYK odpowiadające temu kolorowi dodatkowemu.

Drukowanie obiektu na wszystkich wyciągach barwnych

Jeżeli pewne elementy mają być drukowane na wszystkich płytach w procesie drukarskim, łącznie z płytami kolorów dodatkowych, można nadać tym elementom kolor pasera. Kolor pasera jest na ogół używany dla znaków cięcia. W przypadku wydruków kompozytowych obiekty, do których zastosowano kolor pasera, będą drukowane z następującymi wartościami kolorów: C=100, M=100, Y=100 i K=100. W przypadku rozbarwień wydruk na każdej z płyt będzie realizowany przy ustawieniu 100%.

Drukowanie gradientów na rozbarwieniach

Podczas sporządzania rozbarwień dokumentów zawierających gradienty należy pamiętać o następujących kwestiach:

• Utworzony w programie InDesign gradient, który zawiera połączenie kolorów dodatkowych i drukarskich, będzie rozbarwiany zarówno na kolory podstawowe, jak i dodatkowe.

• Gradient zawierający kolory drukarskie będzie rozbarwiany na wyciągi podstawowe.

• Gradient zawierający dwie tinty tego samego koloru dodatkowego będzie rozbarwiany na jeden wyciąg dodatkowy.

• Aby utworzyć gradient między kolorem dodatkowym a bielą, który będzie rozbarwiany na jeden wyciąg, należy utworzyć wypełnienie gradientowe od koloru dodatkowego do próbki papieru w panelu Próbki.

• Jeżeli utworzy się gradient między dwoma kolorami dodatkowymi, należy przypisać każdemu z nich inny kąt rastra. Jest to konieczne dlatego, że dwa kolory dodatkowe o tym samym kącie byłyby drukowane jeden na drugim. Jeżeli nie wiadomo, jakie powinny to być kąty, należy skonsultować się z firmą drukarską.

Drukowanie kompozytu

Kolory dokumentu można sprawdzić, drukując kompozyt w kolorze albo w skali szarości. Obraz kompozytowy może pomóc w projektowaniu i sprawdzaniu układu przed wydrukowaniem ostatecznych (i kosztownych) rozbarwień.

Gdy program InDesign drukuje kompozyt, drukuje wszystkie kolory użyte w pliku na jednej płycie, niezależnie od tego, czy zaznaczone są poszczególne kolory.

Podczas drukowania kompozytów należy pamiętać o następujących kwestiach:

• Chociaż żadna próba nie odwzoruje dokładnie wyglądu ostatecznego wydruku, można znacznie zwiększyć dokładność prób, kalibrując wszystkie urządzenia użyte przy tworzeniu dokumentu (np. skanery, monitory i drukarki). Jeżeli urządzenia są skalibrowane, to system zarządzania kolorami pomoże zagwarantować przewidywalne i spójne kolory.
• Zaznaczone w dokumencie opcje nadruków zostaną uwzględnione podczas drukowania na urządzeniach obsługujących nadruki. Ponieważ większość drukarek biurkowych nie obsługuje nadruku, można zasymulować ten efekt, zaznaczając opcję Symuluj nadruk w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj.

• Gdy drukuje się na drukarce czarno-białej, program InDesign tworzy kompozytową wersję stron w skali szarości. Jeżeli dokument zawiera kolory, program InDesign drukuje odcienie szarości symulujące wygląd tych kolorów. Na przykład odcień szarości symulujący 20% tintę koloru żółtego jest jaśniejszy niż 20% tinta czerni, ponieważ kolor żółty jest wizualnie jaśniejszy niż czarny.

• Podczas drukowania książki z rozdziałami zawierającymi niezgodne farby dodatkowe lub style zalewek, można zlecić programowi InDesign synchronizację ustawień z dokumentem wzorcowym.

• Jeśli jest używany system zarządzania kolorami, należy sprawdzić, czy każdy dokument w książce korzysta z tych samych ustawień zarządzania kolorami (w oknie dialogowym Ustawienia koloru).

Podgląd rozbarwień kolorów

Za pomocą panelu Podgląd rozbarwień można wyświetlać podglądy rozbarwień, limitów pokrycia farbą oraz nadruku. Podgląd rozbarwień na monitorze pozwala zweryfikować następujące parametry:

Ponieważ lakiery są przezroczyste, trudno sporządzić ich podgląd na ekranie. W podglądzie samego wyciągu dla lakieru obszary polakierowane są czarne.

Podgląd rozbarwień umożliwia rozpoznanie obszarów, które będą drukowane głęboką czernią, czyli farbą czarną (K) z zestawu standardowych kolorów drukarskich zmieszaną z farbami w innych kolorach w celu uzyskania lepszego krycia i głębi koloru.

Zbyt wielka ilość farby na papierze może powodować problemy ze schnięciem. O maksymalne pokrycie farbą dla danej maszyny należy zapytać w drukarni. Następnie można będzie wyświetlić podgląd dokumentu, aby sprawdzić, w których miejscach pokrycie farbą przekracza limity maszyny drukarskiej.

Program umożliwia wyświetlanie podglądu mieszania, przezroczystości i nadruku na rozbarwieniach.

Chociaż podgląd rozbarwień na ekranie może pomóc w uniknięciu problemów bez potrzeby ponoszenia kosztów druku, to nie umożliwia obejrzenia efektów ustawień zalewkowania, emulsji, znaków drukarskich oraz rastrów i rozdzielczości. Ustawienia te należy zweryfikować we współpracy z drukarnią, używając próby laminatowej lub warstwowej.

Podgląd wyciągów barwnych

Podgląd pokrycia farbą

Powrót do zwykłego widoku