Farby, rozbarwienia i liniatura rastra

Narzędzie Menedżer farb pozwala sterować farbami podczas generowania materiału wyjściowego. Zmiany wprowadzone za jego pomocą dotyczą tylko wydruku, nie mają natomiast żadnego wpływu na definicje kolorów w dokumencie.

Opcje Menedżera farb są szczególnie użyteczne na etapie przygotowywania dokumentu do druku. Można wtedy na przykład otworzyć dokument i zmienić kolor dodatkowy na odpowiadający mu kolor podstawowy z przestrzeni CMYK. Jeżeli dokument zawiera dwa podobne kolory dodatkowe, a potrzebny jest tylko jeden, lub jeśli ten sam kolor dodatkowy ma dwie różne nazwy, drukarnia może utworzyć jeden wspólny zamiennik obydwu kolorów.

W obiegu pracy zalewkowania Menedżer farb pozwala określić, że zalewkowanie ma zachodzić tylko przy pewnych gęstościach farby; można też określić poprawną liczbę i kolejność farb zalewających.

 Programy InDesign i Acrobat używają tej samej technologii menedżera farb. Niemniej, tylko w programie InDesign występuje opcja Użyj wartości Lab dla kolorów dodatkowych.

Otwórz Menedżera farb

Wykonaj jedną z następujących czynności:

• Z menu panelu Podgląd rozbarwień (Okno > Wyjście > Podgląd rozbarwień) wybierz polecenie Menedżer farb.
• Wybierz polecenie Plik > Drukuj i kliknij przycisk Wyście. W sekcji Wyjście kliknij opcję Menedżer farb.

Wybieranie kolorów do rozbarwienia

Każde rozbarwienie oznaczane jest nazwą koloru, którą przypisze mu program InDesign. Jeżeli obok nazwy koloru znajduje się ikona drukarki, oznacza to, że program InDesign będzie tworzyć rozbarwienie tego koloru. Na tej liście farb pojawiają się również wszystkie kolory dodatkowe — zarówno te zdefiniowane przez użytkownika, jak i te, które zostały użyte w zaimportowanych plikach PDF lub grafice EPS

Rozbarwianie kolorów dodatkowych jako podstawowych

W oknie Menedżera farb można konwertować wszystkie kolory dodatkowe na podstawowe. Przekonwertowanie kolorów dodatkowych na równoważne kolory podstawowe powoduje, że będą one drukowane w postaci rozbarwień, a nie na pojedynczej kliszy. Konwersja kolorów dodatkowych na podstawowe jest przydatna na przykład wtedy, gdy do dokumentu z kolorem podstawowym przypadkowo dodany został kolor dodatkowy lub gdy dokument zawiera więcej kolorów dodatkowych niż w rzeczywistości można wydrukować.

Tworzenie aliasów farb kolorów dodatkowych

Kolory dodatkowe można przypisać do innych kolorów dodatkowych lub kolorów podstawowych za pomocą aliasów. Aliasy przydają się w sytuacji, gdy dokument zawiera dwa podobne kolory dodatkowe, a potrzebny jest tylko jeden, lub gdy dokument zawiera zbyt wiele kolorów dodatkowych. Efekty zastosowania aliasów farb są widoczne na wydruku, a także na ekranie, jeśli włączony jest tryb Podgląd nadruku.

Wyświetlanie i drukowanie kolorów dodatkowych przy użyciu wartości Lab

Niektóre predefiniowane kolory dodatkowe (pochodzące np. z bibliotek TOYO, PANTONE, DIC i HKS) są zdefiniowane za pomocą wartości Lab. Dla zachowania zgodności wstecznej ze starszymi wersjami programu InDesign kolory z tych bibliotek zawierają również definicję CMYK. Wartości Lab używane w połączeniu z poprawnym profilem urządzenia zapewniają najwierniejsze odtwarzanie kolorów na różnych urządzeniach. Jeżeli w danym projekcie zarządzanie kolorami ma kluczowe znaczenie, to warto wyświetlać, eksportować i drukować kolory dodatkowe na podstawie ich wartości Lab. W oknie Menedżer farb dostępna jest opcja Użyj standardowych wartości Lab dla dodatkowych, która steruje trybem koloru używanym przez takie predefiniowane kolory dodatkowe: LAB lub CMYK. Jeżeli trzeba zapewnić zgodność materiału wyjściowego z wcześniejszymi wersjami programu InDesign, należy używać ekwiwalentów CMYK.

 Aby zwiększyć dokładność wyświetlania na ekranie, program InDesign automatycznie korzysta z wartości Lab, gdy włączona jest opcja Podgląd nadruku. Wartości Lab są stosowane również podczas eksportowania i druku z zaznaczoną opcją Symuluj nadruk w obszarze Wyjście okna dialogowego Drukuj lub okna dialogowego Eksport Adobe PDF.

Informacje o liniaturze rastra

Na profesjonalnych wydrukach kolory i odcienie, a zwłaszcza płynne przejścia między nimi, są symulowane za pomocą kropek (nazywanych punktami rastrowymi) drukowanych w rzędach (nazywanych liniami lub liniaturą rastra). Linie są drukowane pod różnymi kątami, tak aby były mniej widoczne. Menu Raster w sekcji Wyjście okna dialogowego Drukuj zawiera zalecane zestawy liniatury (w liniach na cal) oraz rozdzielczości (w punktach na cal). Wartości te są wyznaczane na podstawie zawartości aktualnego pliku PPD. W przypadku różnych farb obowiązują różne liniatury rastra i różne kąty linii rastra, a zatem każda zmiana farby powoduje zmianę wartości w polach Liniatura i Kąt.

Wysoka wartość liniatury rastra (np. 150 lpi) rozmieszcza punkty bliżej siebie i tworzy lepsze renderowanie obrazu do druku; niska wartość liniatury rastra (od 60 lpi do 85 lpi) rozmieszcza punkty dalej od siebie i tworzy gruboziarnisty obraz. Wielkość punktów określana jest także przez liniaturę rastra. Wysoka wartość liniatury rastra generuje małe punkty; niska wartość liniatury rastra generuje duże punkty. Najważniejszym czynnikiem, który należy brać pod uwagę podczas doboru wartości liniatury rastra, jest typ używanej maszyny drukarskiej. Zapytaj w drukarni o obsługiwany zakres wartości liniatury rastra i na tej podstawie ustaw odpowiednio opcje.

Pliki PPD przeznaczone na maszyny o wysokiej rozdzielczości umożliwiają bardzo szeroki wybór liniatur rastra i rozdzielczości. Pliki PPD na maszyny o niskiej rozdzielczości oferują do wyboru na ogół tylko kilka liniatur, przeważnie grubszych, między 53 lpi a 85 lpi. Te grubsze liniatury zapewniają jednak optymalne rezultaty w przypadku druku o niskiej rozdzielczości. Użycie drobniejszej liniatury, np. 100 lpi, zmniejsza jakość grafiki drukowanej na maszynie o niskiej rozdzielczości.

Określanie liniatury rastra i rozdzielczości

 Przed utworzeniem własnych rastrów skonsultuj się z drukarnią, aby uzyskać preferowane przez nią liniatury i kąty. Pamiętaj też, że niektóre urządzenia wyjściowe ignorują domyślne liniatury i kąty.

Informacje o emulsji i ekspozycji obrazu

W zależności od typu używanej maszyny drukarskiej i od tego, jak informacje są przenoszone z kliszy na płyty drukarskie, do drukarni trzeba przekazać odpowiedni typ kliszy — negatywowe lub pozytywowe, emulsją w dół lub emulsją w górę. Emulsja to warstwa światłoczuła pokrywająca kliszę lub papier. W Stanach Zjednoczonych drukarnie na ogół wymagają kliszy negatywowej, natomiast w Europie i Japonii kliszy pozytywowej. Opcję emulsji należy skonsultować z drukarnią.

Chcąc ustalić, czy patrzy się na stronę nośnika (np. papieru) pokrytą emulsją, czy też na stronę bez emulsji (znanej też pod nazwą baza), należy obejrzeć nośnik przy dobrym oświetleniu. Jedna strona jest bardziej błyszcząca niż druga. Ta matowa strona to strona z emulsją; błyszcząca strona to baza.

 Ustawienia emulsji i naświetlenia grafiki w oknie dialogowym Drukuj zastępują wszelkie sprzeczne z nimi ustawienia sterownika maszyny drukarskiej. Ustawienia drukowania należy określać zawsze w oknie dialogowym Drukuj.

Określanie emulsji

Określanie ekspozycji obrazu

Sprawdzanie ustawień rozbarwień i dokumentu

Obszar Podsumowanie w oknie dialogowym Drukuj zawiera zestawienie informacji o zarządzaniu kolorem oraz o rozmiarach znaczników drukarskich i spadu w dokumencie. Panel ten informuje również, czy włączone zostało zalewkowanie.

Przed wydrukowaniem lub przekazaniem dokumentu do drukarni można również przeprowadzić dokładną weryfikację.

Próba rozbarwień

Próba na papierze pozwala sprawdzić, czy kolory zostaną wydrukowane na odpowiednich rozbarwieniach, natomiast próba ekranowa umożliwia obejrzenie, jak kolory dokumentu będą wyglądać po wydrukowaniu na danym urządzeniu wyjściowym.

 Chociaż żadna próba nie odwzoruje dokładnie wyglądu ostatecznego wydruku, można znacznie zwiększyć dokładność prób, kalibrując wszystkie urządzenia użyte przy tworzeniu dokumentu (np. skanery, monitory i drukarki). Jeżeli urządzenia są skalibrowane, to system zarządzania kolorami pomoże zagwarantować przewidywalne i spójne kolory.

Próba na papierze sprawdza, czy spełnią się oczekiwania co do ostatecznego wyglądu rozbarwień, a także pomaga drukarzowi zweryfikować, czy wydruk jest prawidłowy. Należy pamiętać o drukowaniu prób na drukarce postscriptowej; nie można wiarygodnie sprawdzić rozbarwień, drukując na drukarce bez obsługi PostScriptu.

 W celu zapewnienia prawidłowego wydruku pliku warto zapisać rozbarwienia w pliku postscriptowym, przekonwertować ten plik na format Acrobat 8 PDF, używając programu Acrobat Distiller, a następnie wyświetlić dokument PDF w programie Acrobat. Oglądając tak uzyskany dokument PDF w programie Acrobat, można szczegółowo zbadać na ekranie jakość druku postscriptowego.

Sporządzanie rozbarwień w procesorze RIP

Aby sporządzić rozbarwienia w procesorze RIP, niezbędny jest następujący sprzęt i oprogramowanie:

• Plik PPD, który obsługuje rozbarwianie w procesorze RIP.

• Dowolne urządzenie wyjściowe PostScript 3, lub urządzenie wyjściowe PostScript Level 2, którego procesor RIP obsługuje rozbarwianie. Jeżeli dokument zawiera bichromie z programu Photoshop 5.0 lub nowszej wersji, do sporządzenia rozbarwień w procesorze RIP niezbędne jest urządzenie obsługujące język PostScript 3.

 Niektóre naświetlarki są wyposażone w oprogramowanie, które umożliwia im wykonywanie takich zadań dotyczących rozbarwień, jak: definiowanie zalewek, łamanie, samo rozbarwianie i zastępowanie ustawień OPI. W takich wypadkach pracownicy drukarni mogą wymagać raczej dostarczenia kompozytowego pliku PostScript dokumentu w postaci przygotowanej do utworzenia rozbarwień, niż dostarczenia pliku PostScript ze wstępnie utworzonymi rozbarwieniami.

Drukowanie i zapisywanie rozbarwień

 Po utworzeniu rozbarwień dokumentu InDesign ustawienia wybrane w oknie dialogowym Drukuj są zapisywane z rozbarwionym plikiem. Plik ten zachowuje ustawienia rozbarwień, informacje PPD oraz konwersję kolorów określone w oknie dialogowym Drukuj.

Zasoby pokrewne

Skontaktuj się z nami