Informacje o kolorach dodatkowych i podstawowych

Kolory można definiować jako rozbarwiane lub dodatkowe, co odpowiada dwóm podstawowym typom farb używanych w poligrafii. Typ koloru można rozpoznać dzięki ikonom obok jego nazwy na panelu Próbki.

Wybierając kolory ścieżek i ramek, należy wziąć pod uwagę nośnik, na którym dokument zostanie wydrukowany. Pozwoli to zastosować kolory, używając najodpowiedniejszego trybu.

Informacje o kolorach dodatkowych

Kolor dodatkowy to specjalna, gotowa farba, która jest używana zamiast farb podstawowych lub razem z nimi i która wymaga własnej kliszy na maszynie drukarskiej. Z farb dodatkowych korzysta się wtedy, gdy grafika zawiera niewiele kolorów, a ich dokładne odwzorowanie jest bardzo ważne. Farby dodatkowe pozwalają wiernie oddawać kolory, które są nieosiągalne przy użyciu standardowych farb podstawowych. Trzeba jednak pamiętać, że dokładny wygląd koloru dodatkowego na wydruku zależy od sposobu przygotowania farby drukarskiej w drukarni oraz od zastosowanego papieru, a nie od podanej przez użytkownika wartości koloru czy też użytego systemu zarządzania kolorami. Podając wartości koloru dodatkowego, opisuje się tylko symulowany wygląd tego koloru na monitorze i drukarce kompozytowej (ograniczany przestrzenią kolorów danego urządzenia).

Przy określaniu koloru dodatkowego należy pamiętać o następujących wytycznych:

• W celu uzyskania najlepszych rezultatów należy wybierać kolory dodatkowe z systemu dopasowania kolorów obsługiwanego przez daną drukarnię. Oprogramowanie zawiera kilka bibliotek systemu dopasowywania kolorów.

• Liczba używanych kolorów dodatkowych powinna być jak najmniejsza. Każdy utworzony kolor dodatkowy wymaga użycia osobnej kliszy, co podnosi koszt druku. Jeśli dokument może wymagać użycia więcej niż czterech kolorów, to należy rozważyć drukowanie kolorami podstawowymi.

• Jeśli obiekt z kolorami dodatkowymi nakłada się na inny obiekt z przezroczystością, to w następujących okolicznościach mogą wystąpić nieoczekiwane efekty: przy eksportowaniu dokumentu do formatu EPS, w czasie konwertowania kolorów dodatkowych na podstawowe w oknie Drukuj, a także przy tworzeniu rozbarwień w aplikacji innej niż Illustrator lub InDesign. Aby osiągnąć nalepsze rezultaty, przed wydrukowaniem wykonaj próbę ekranową spłaszczania przezroczystości za pomocą funkcji Podgląd spłaszczania lub Podgląd rozbarwień. Ponadto przed wydrukiem lub wyeksportowaniem można przekonwertować kolory dodatkowe na podstawowe, używając Menedżera farb w programie InDesign.

• Kliszę koloru dodatkowego można wykorzystać do nałożenia lakieru na obszary wydrukowane za pomocą standardowych kolorów podstawowych. W tym przypadku wydruk będzie używał łącznie pięciu farb — pięciu standardowych farb podstawowych i jednej farby dodatkowej (lakieru).

Informacje o kolorach podstawowych

Kolor podstawowy jest drukowany przy użyciu kombinacji czterech podstawowych farb: niebieskozielonej, karmazynowej, żółtej i czarnej (CMYK). Kolorów tych używa się wówczas, gdy wydruk wymaga tak wielu barw, że użycie pojedynczych kolorów dodatkowych byłoby zbyt drogie lub niepraktyczne — na przykład przy drukowaniu fotografii.

Przy określaniu koloru podstawowego należy pamiętać o następujących wytycznych:

• W celu uzyskania najlepszych rezultatów przy wydruku dokumentu o wysokiej jakości należy określać kolory, używając wartości CMYK podawanych w drukowanych katalogach kolorów, dostępnych w drukarniach komercyjnych.

• Ostateczne wartości koloru podstawowego to wartości CMYK, jeżeli zatem w programie InDesign określi się kolor rozbarwiany w modelu RGB, HSB lub LAB, to podczas druku rozbarwień wartości te zostaną przekonwertowane na CMYK. Konwersje takie różnią się w zależności od ustawień zarządzania kolorem i profilu dokumentu.

• Nie należy określać wartości koloru rozbarwianego na podstawie tego, jak wygląda on na monitorze, jeżeli nie ma pewności, że system zarządzania kolorem został prawidłowo skonfigurowany. Nawet wówczas należy pamiętać o ograniczeniach ekranowego podglądu koloru.

• Należy unikać używania kolorów rozbarwianych w dokumentach przeznaczonych tylko do wyświetlania w Internecie, ponieważ model CMYK ma mniejszą przestrzeń kolorów, niż typowy monitor.

• Programy Illustrator i InDesign umożliwiają określanie koloru podstawowego jako globalnego lub nieglobalnego. W programie Illustrator, kolor globalny pozostaje połączony z próbką w panelu Próbki, tak że po zmianie próbki wszystkie posiadające ją obiekty są uaktualniane. Podstawowe kolory nieglobalne nie są automatycznie uaktualniane w dokumencie po przeprowadzeniu edycji kolorów. Kolory podstawowe są domyślnie nieglobalne. W programie InDesign, jeśli próbka zostanie zastosowana do obiektów, to automatycznie jest ona stosowana jako globalny kolor podstawowy. Odpowiednikami próbek nieglobalnych są kolory nienazwane, które można edytować w panelu Kolor.

Używanie jednocześnie kolorów dodatkowych i podstawowych

Niekiedy na tym samym wydruku zasadne jest użycie zarówno kolorów standardowych, jak i dodatkowych. Można na przykład użyć jednego koloru dodatkowego, aby idealnie odwzorować kolor logo firmy na stronach raportu rocznego, na których znajdują się również fotografie drukowane w kolorach podstawowych. Kliszę koloru dodatkowego można również wykorzystać do nałożenia lakieru na obszary wydrukowane za pomocą standardowych kolorów podstawowych. W obu przypadkach wydruk będzie używał łącznie pięciu farb — czterech standardowych farb podstawowych i jednej farby dodatkowej lub lakieru.

W programie InDesign kolory podstawowe i dodatkowe można łączyć ze sobą, tworząc farby mieszane.

Porównanie obsługi kolorów w programach InDesign i Illustrator

Programy Adobe InDesign i Adobe Illustrator używają nieco różnych metod stosowania nazwanych kolorów. Illustrator umożliwia zdefiniowanie koloru nazwanego jako globalnego lub nieglobalnego, natomiast InDesign traktuje wszystkie nienazwane kolory jako nieglobalne kolory podstawowe.

Odpowiednikami kolorów globalnych w programie InDesign są próbki. Próbki ułatwiają modyfikowanie kolorystyki bez potrzeby odszukiwania i dostosowywania poszczególnych obiektów. Jest to szczególnie przydatne w znormalizowanych, produkowanych seryjnie dokumentach, takich jak czasopisma. Ponieważ kolory programu InDesign są powiązane z próbkami na panelu Próbki, każda zmiana próbki powoduje zmianę wszystkich obiektów, do których zastosowano ten kolor.

Odpowiednikami próbek nieglobalnych w programie InDesign są kolory nienazwane. Kolory nienazwane nie są widoczne na panelu Próbki i nie będą automatycznie uaktualniane w całym dokumencie po modyfikacji koloru na panelu Kolory. Można jednak później dodać taki nienazwany kolor do panelu Próbki.

Kolory nazwane i nienazwane zmieniają tylko sposób, w jaki dany kolor jest uaktualniany w dokumencie, a nie to, w jaki sposób kolory są rozbarwiane albo w jaki sposób zachowują się po przeniesieniu do innej aplikacji.

zasoby powiązane

• Mieszanie farb

Skontaktuj się z nami